Dregboot in dok, nieuwe bodem ankerkettingbakken

De oude stuurboord kettingbak. Onderin zijn nog de steunen voor de houten
vloer te zien met juist daar onder de lenspijp die  in de rommel verdwijnt.

Zoals eerder geschreven: iets veranderen, verbeteren of toevoegen is leuker dan iets repareren. Moet er wel wat te verbeteren zijn. Dat is er!
Onder in de ankerkettingbakken had zich bijna 20cm troep en roest verzameld. Waarschijnlijk in de afgelopen 65 jaar. De houten bodem van de kettingbakken ging er enige jaren geleden zo moeilijk uit, dat het niet voor te stellen is dat iemand dat ooit eerder gelukt is.
Zie ook: http://dregiv.blogspot.nl/2016/10/dregboot-in-het-dok-oplassen-putten.html#more .
Om te voorkomen dat onder 250 kg ketting zich weer allemaal ellende gaat afspelen, is besloten een stalen bodem in de kettingbakken te lassen.


Deze moet scheef af lopen naar voren. En daar met twee pijpjes afwateren in de voorpiek. Dan loopt het water en zand dat met de ketting mee naar binnen komt af naar een plaats waar het op te ruimen is. En waar we bij de lenspijp kunnen komen als deze verstopt. Een goed plan, nu nog even uitvoeren.

Gat in waterdicht schot met daar onder het
ingezette stuk waar de oude bodem en lenspijp zaten.

Om onder in de oude kettingbakken goed te kunnen schoonmaken en coaten, was het tussenschot er uit geslepen. En is een extra luik in het waterdichte schot geslepen. Dat werkt makkelijker, maar nog steeds niet echt makkelijk, echt ruim is het er niet.
Ter hoogte van de oude kettingbak bodem was het waterdichte schot naar de mandiruimte erg dun. Ook was de rand met de bodem van de mandiruimte, de deksel van de vuilwater tank, aangetast. In dit stuk schot zat ook de doorvoer voor de lenspijp. Die pijp verdwijnt, dus een nieuw stuk inlassen ligt het meest voor de hand.

Nieuwe bodem passen, past bijna.

De nieuwe bodem bestaat uit twee helften, die als een dakje op het overgebleven deel van het middenschot liggen. De kettingbakken wateren dan af naar de huid en naar voren. Op het laagste punt daar een gat door het voorschot van de bak boren is lastig, bovendien boor je dan door het spant waar het voorschot aan vastgezet is.

Afwateringsbuisje in de bakboord bak.

Er ligt straks nogal wat gewicht op de bodem van de bakken. We willen niet dat die stampend en slingerend los komt van de huid, dat kan ook schade aan de huid veroorzaken. Langs de buitenkant wordt daarom een tweede stuk plaat ingelast waardoor het laagste punt niet bij de huid komt te liggen, maar een spant breedte naar binnen.

Afwateringspijpjes in de voorpiek, net onder het vloertje.

Deze extra strook plaat loopt schuin omhoog naar de huid toe, en is er in gelast nadat de eigenlijke stalen bodem rondom afgelast was.

Ingelaste bodem met links en rechts de extra stroken.

Bij de huid "hangt" de bodem dus aan twee lassen, aan een driehoekige koker van 6mm plaat. Dat moet stevig genoeg zijn. Na het lassen is aan de buitenzijde goed te zien waar de bodem aan de huid zit.

Op de buitenzijde van de huid zijn de twee lassen goed te zien.

Later, als het tussenschot er weer ingelast is, en de opening in het waterdichte schot weer dicht is, komen er onder in de bakken nog houten roosters waar de ketting op ligt. Dat dempt lawaai, zorgt dat de ketting niet direct op de bodem ligt en creëert een ruimte waardoor het water naar het laagste punt kan lopen.

Nieuwe stalen vloer in de kettingbakken.

In de stalen bodem zitten twee pluggen voor inspectie. De ruimte onder de bodem is in principe niet meer toegankelijk. Dat was hij daarvoor natuurlijk ook niet. Hij is nu wel weer goed geconserveerd en wordt deels met lijnolie gevuld. Water, zand en rommel kan zich er niet meer verzamelen.

Met de endoscoop door een van de pluggen gekeken
 ziet een opgelaste put er zo uit...

... en een andere zo.

De bodem is ten opzichte van de oude wat omhoog gekomen. Veel invloed zal dat niet hebben, onderin is het schip zo scherp, dat er daar in volume niet veel kettingbak verloren is. Het zwaartepunt gaat wat om hoog, maar niet veel.