Pieken

Voorpiek in 2007, na het leegpompen. Met de eerste emmer rommel.
Goed te zien is tot waar het water gestaan heeft, daar is de verf weg.

Voor in de Dreg zit een stukje boot dat er wel moet zijn maar waar je weinig aan hebt. Klein, slecht toegankelijk en met veel hoeken en randjes waar je niet bij komt. De voorpiek.
Toen in 2016 de boot in het dok lag is er al hard in gewerkt om de binnenkant onder de waterlijn schoon en geverfd te krijgen. Nu in 2017 de ankerkluizen er uit gaan, is het makkelijker om verder te gaan met bikhamer en borstel.
Straks opnieuw opgevouwen de piek in dus, en stof bijten.

Met stekers, schrapers en de naaldenbikhamer is in het dok de verf van het staal gehaald. We wisten niet hoeveel ijzer er onder roest en verf zou zitten, dan is een droogdok wel een prettige plek om dat uit te vinden.
Op sommige plekken zit de verf zo los dat het bikken snel klaar is. Op andere plekken dan natuurlijk weer niet. Gelukkig is de kwaliteit van de staalplaat nog behoorlijk goed. Met name de geschoopeerde zinklaag is de redding geweest. Het zink is opgelost, maar er is nog meer dan genoeg ijzer over.

Geen verf meer, geen zink maar wel ijzer.

Onderin, ver onder de voeten, en daar waar je eigenlijk niet bij kan, ligt een dikke laag "iets", rommel. Jaren lang hebben verfbladders, zand, kurkisolatie en verloren bouten en moeren zich daar verzameld. Dat moet er dus uit.
Dat gaf ook inzicht in de verfmethoden bij de marine:" kiep het verfblik maar om, dan is het snel leeg". Op sommige plaatsen zat de rommel aan elkaar geklonterd met dikke lagen verf. Zo dik en zo ver weg, dat bij het los bikken bleek dat binnenin de verf nog zacht was. Verflucht in de voorpiek zonder schilderen!

Diep onderin, in het ronde gat zat de zuigmond
van de lenspijp "ingegoten".

Ergens in die massa eindigde ook de zuigbuis van de lenspomp. De stalen buis verdween in iets ongedefinieerds, daar onder zat de bronzen zuigmond verstopt.
20 cm van deze rommel is er uiteindelijk uit gebikt en verwijderd.
Veel werk, maar dan heb je ook wat: een goed te behandelen oppervlak. En emmers vol met rommel.

Het ziet er weer uit als Schip

Met name voor in, waar de boot in "niets" eindigt, is het lastig werken. Het gereedschap is snel te groot en past niet in alle hoekjes en gaten. En dan komen je handen er ook nog bij. En het stof dat daar zo lekker blijft hangen. Je krijgt wel waardering voor de mannen die hier de hete klinken ingestoken en tegengehouden hebben!

Helemaal voorin en onderin.

Nadat de rommel overal onder uit de boot gehaald was, bleek dat op de kiel een dikke laag bitumen zat. Er waarschijnlijk op de bouwwerf al ingegoten. Geen beton dus, maar iets dat een beetje zacht blijft en goed tegen en aan de huid is blijven zitten. Mooi, dat is een goed startpunt voor de nieuwe conservering.
Om zeker te zijn dat de laag coating ook goed op de bitumen aansluit, eerst ijzer en bitumen in een laag preserveer olie gezet. Die bindt ook eventuele kleine roestdeeltjes die er nog zijn, en trekt in kieren en naden die wat open staan.

Het deel dat klaar is alvast in de olie gezet.

Over deze laag een laag half olie/half ijzermenie. Ook dun, en roestwerend. Je weet maar nooit, er zal wel weer eens water in de piek komen te staan.

Menie als 3e laag

En daar over dan nog een laag menie. Daarmee is voorlopig het onderwaterdeel klaar. Als de ankerkluizen er uit zijn gaan we verder, dan is er meer ruimte om te werken.

Eerste fase klaar, onderwater schoon en geverfd.